یـا مَنْ یَسْمَعُ الـنَّجْوے
_______________________________________
آبـے مے ریزد
..
ایـ ن ـجا مــزارِ ــشـهـ ـیـدے سـت کہ مـیگویند مــآ دَر ش سواد ندارد!
نــامـ ،
تاریـ ـخِ ــتــولــد،
تاریـ ـخِ ــشهـادت !
تو بــ ـگو ! بــ ــخواه !
حتے شـعـرِ روے سنگـ را هـم میتواند بخواند !
ایـ ن ـجا مزارِ پـسرش است
پــسرے کہ نامش هم نامــِ تمامــِ عـآشقـآنـِ عالم ست
آرام سرش را میگذارد روے قـلــبـــِ شـ ھ ـیدش
و بغضے کہ آشناے گلویش ست
دلــش وصـــــال مے طلــبـد و ...
شهیدش فراق خوشتر میداند ...
...
و طـ ـعـ ـنـ ـہ ے یک رهـگذر ...
آسمان رعدے میزند
و صــداے ــھ ـق ــ ھ ـقِ فـرشتہ ها
واے دلـــِ مــا دَر مـ ...
___________________________________
دستت را بده بہ من
همان دستے کہ از پنج شنبہ ے گذشتہ بیشتر میلرزد
بیا برویم ...
بیا از میان این آدم ها برویم
بیا بـگـذریـم !!
مگر نہ این است کہ اینجا ...
مــــا دَر هـــا را مـ ـیـ ـشـ ـکـ ـنـ ـنـ ـد ؟
از آسمان بپرس !
هنوز بہ یاد دارد قصہ ے مــا دَرِ پــھلو شکستہ ام را
______________________________________
نـ ی ـازنوشت:
دلــ م از این شهر،،از کوچہ مان
ازین روزمرگے هایے کہ یــادِ تــــو را میانشان جا گذاشتہ ام
گـــرفتہ ...
(ایــن جـــمـعــہ هــــم ......)
راستش
دلـــ م عجیب هواے جنوب دارد
همانجا کہ چــادرت خـــاکــ ـیست
یـــــا فــــآطــمــة الـــزهـــــرا (سلام الله علیها)
